De laatste dag ben ik extra vroeg op pad gegaan met de snowboardleraar, die ook berggids is, om een offpiste afdaling te maken. Daar had ik namelijk om gevraagd en Ollie zei waarschuwend 'maar dan moet je wel een flink stuk lopen'. Hij bedoelde eigenlijk dat hij er niet zo veel zin in had, maar gelukkig was ik de klant die hem betaalde. Dus wij met de eerste gondel naar boven, en met de sleeplift nog verder (dat was trouwens een sleeplift waar mijn zus wel raad mee zou weten - eruit vallen op het steile stuk en de mensen achter U als een bowlingbal meesleuren :) ). Na een stukje dalen, hebben we het snowboard op een daarvoor geschikte rugzak vastgebonden en zijn we gaan lopen. Het zicht was niet alles, en Ollie keek een beetje verontrust en bereidde mij er geestelijk op voor dat we misschien vroeger dan de planning was naar beneden zouden moeten, omdat er helemaal niks te zien was behalve wit wit wit. Maar gaandeweg onze wandeling van 3 kwartier werd het steeds beter, en uiteindelijk zijn we helemaal tot de grens met Zwitserland geklommen. Daarna heeft Ollie een goeie plek op de richel gezocht om af te dalen, en waren we op 5 minuten beneden. 'Ben je nu tevreden?' vroeg hij, alsof ik gek (of toerist) was. En dat was ik. Want die 5 minuten werden doorgebracht in de meest fantastische verse sneeuw, op een plek waar nog niemand geweest was voor ons sinds er nieuwe sneeuw gevallen was, en met geweldig uitzicht op de vallei. Dus ja, ik was tevreden. Tijdens onze klim kwam er ook nog een donkergroene helikopter voorbijgevlogen, dat was volgens Ollie de grenscontrole door het leger. Je moet van goeden huize komen om daar tegen die berg op te klauteren met smokkelwaar EN een snowboard en dat allemaal heelhuids aan welke kant van de grens dan ook af te leveren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten