En nu is Nina ocharme ook ziek

De Starbucks!

Is niet alleen in Amerika, maar ook op Schiphol, 2 zelfs.  Eentje met tafels en zetels, een andere voor een Venti Tea to go.  Ik heb voor de zekerheid bij allebei thee gedronken met den Bart.

Kris

Is een beetje ziek - maar slaapt wel heel schattig op de bank.

Nina en Julia

Zijn gek op elkaar.

Nu al lente

Dit weekend was het lente, en daar hebben we van genoten.  We zijn bij de kinderboerderij met speeltuin geweest, en de meizen hebben de hele middag buitengespeeld.  Wij hebben lekker thee gedronken en een boekje gelezen in de zon, terwijl de eerste was van het zomerseizoen buiten hing - en zelfs droog raakte, op 1 hardnekkige trui na.

PS:  ik moet dringend een oplossing zoeken voor de onwillige Blogger website, die mijn foto's roteert zoals het hem goeddunkt.

Loopafstand

Ons nieuwe huis bevindt zich op loopafstand van het station van Arnhem (een kleine 3 uur).  Onderweg met ons mama kwamen we allemaal mooie plekjes en zichtjes tegen, uitzicht op Arnhem, op de Nederrijn, een kasteel, en ook nog bergop gewandeld.  We hebben ons huis ook nog gezien, maar dat is nog niet zo veel veranderd.

Lieve Meizen

Ze kunnen zo schattig zijn met zijn 2 :)

Bloemen

Afgelopen donderdag werd mijn afscheid gevierd op het UMCG, en daar hoorden natuurlijk bloemen bij.  Het was ook een beetje Ageeth's afscheid, maar omdat bijna niemand bij de afdeling aneshesiologie weet dat Ageeth bij ons werkt, ging dat een beetje ongemerkt.

Kris de prinses leest voor

Met Joyce en Nina als aandachtige toehoorders.

Jonge snowboarders :)

Zichtjes

Het dorp, met op de voorgrond Landal.

Bij de kruising: ons huis met balkon.


Dit zijn zo'n beetje de laatste foto's van de skivakantie.  De bergen en de sneeuw in al hun pracht.  En Nina daarbij met een plaatselijke hond, waarmee ze aan't spelen was.

Te voet naar Zwitserland

De laatste dag ben ik extra vroeg op pad gegaan met de snowboardleraar, die ook berggids is, om een offpiste afdaling te maken.  Daar had ik namelijk om gevraagd en Ollie zei waarschuwend 'maar dan moet je wel een flink stuk lopen'.  Hij bedoelde eigenlijk dat hij er niet zo veel zin in had, maar gelukkig was ik de klant die hem betaalde.  Dus wij met de eerste gondel naar boven, en met de sleeplift nog verder (dat was trouwens een sleeplift waar mijn zus wel raad mee zou weten - eruit vallen op het steile stuk en de mensen achter U als een bowlingbal meesleuren :) ).   Na een stukje dalen, hebben we het snowboard op een daarvoor geschikte rugzak vastgebonden en zijn we gaan lopen.  Het zicht was niet alles, en Ollie keek een beetje verontrust en bereidde mij er geestelijk op voor dat we misschien vroeger dan de planning was naar beneden zouden moeten, omdat er helemaal niks te zien was behalve wit wit wit.  Maar gaandeweg onze wandeling van 3 kwartier werd het steeds beter, en uiteindelijk zijn we helemaal tot de grens met Zwitserland geklommen.  Daarna heeft Ollie een goeie plek op de richel gezocht om af te dalen, en waren we op 5 minuten beneden.  'Ben je nu tevreden?' vroeg hij, alsof ik gek (of toerist) was.  En dat was ik.  Want die 5 minuten werden doorgebracht in de meest fantastische verse sneeuw, op een plek waar nog niemand geweest was voor ons sinds er nieuwe sneeuw gevallen was, en met geweldig uitzicht op de vallei.  Dus ja, ik was tevreden.  Tijdens onze klim kwam er ook nog een donkergroene helikopter voorbijgevlogen, dat was volgens Ollie de grenscontrole door het leger.  Je moet van goeden huize komen om daar tegen die berg op te klauteren met smokkelwaar EN een snowboard en dat allemaal heelhuids aan welke kant van de grens dan ook af te leveren...

Balkonscenes

Dit zijn wat zichtjes van op ons balkon in Gargellen.